Dopełniacz jest bardzo ważną częścią mowy w języku tureckim. Jest używany, aby określić przynależność, pochodzenie lub kierunek rzeczownika. Oto kilka przykładów:
benim arabam – mój samochód
senin evin – twój dom
onun odası – jego/jej pokój
bizim okulum – nasza szkoła
sizin gözlüğünüz – wasze okulary
onların çocukları – ich dzieci
Niektóre słówka w języku tureckim, przy dodaniu końcówki osobowej zmieniają kolejność liter:
resim – resmim – mój rysunek
şehir – şehrim – moje miasto
boyun – boynum – mój kark
oğul – oğlun – twój syn
ağız – agzın – twoje gardło
isim – ismin – twoje imię
karın – karnın – twój brzuch
kayıt – kaydın – twój papier
Inne: ömür, burun, alın, omuz, beyin
- Zazwyczaj nie używamy benim arabam, senin araban itd., ale tylko samo arabam, araban… Gdy dodajemy słówko benim, jest to dodatkowe podkreślenie, alcent, że to jest właśnie MÓJ samochód.
- Jeżeli podmiot i własność kogoś jest ta sama, to zamiast powtarzać, dodajemy słówko KENDİ
Onlar
onların /kendi kitapları okuyorlar. – Oni czytają własne książki.
- Przy trzeciej osobie liczby mnogiej w języku tureckim, możemy używać końcówki z trzeciej osoby liczby pojedynczej, jeśli chodzi o osobę:
Onların çocuğu. – Ich dziecko.
Onların çocukları – Ich dzieci, ale może również znaczyć: Ich dziecko.
- W mowie potocznej, możemy powiedzieć: benim ev, zamist: benim evim, odnosi się to do wszystkich końcówek, poza onların, ALE JEST TO BARDZO, ALE TO BARDZO MOWA POTOCZNA I NIEZBYT GRAMATYCZNA.
- Kendi możemy również użyć, by coś podkreślić:
Burası benim kendi evim. – To mój własny dom.
Bu senin kendi araban mı? – Czy to twój własny samochód?
