Przejdź do treści

Rzeczownik w języku tureckim

Rzeczownik w języku tureckim 1

Końcówki rzeczownika

Przy dodawaniu końcówek do rzeczownika w języku tureckim, niektóre litery wymieniają się. Dochodzi do tego głównie w wyrazach pochodzących z języka arabskiego:

gögüş – gögsü

karın – karnım

omuz – omzu

alın – alnınız

ağız – ağzımız

burun – burnun

fikir – fikrim

resim – resmi

şehir – şehrim

isim – ismin

Nie ma reguły, trzeba nauczyć się ich na pamięć.

Jeśli dodajemy dwie końcówki do podstawy, to wówczas

  • najpierw wstawiamy końcówkę osobową, a następnie drugą końcówkę, poprzedzoną literką „n”. Na przykład:

araba-sı-n-dan

araba – samochód

sı – końcówka 3 osoby liczy pojedyńczej

n – część oddzielająca

dan – końcówka wskazująca na kierunek akcji: z samochodu

A więc: arabasından – z jego/jej samochodu

  • jeżeli podstawa kończy się na samogłoskę, a końcówka rozpoczyna na samogłoskę, wstawiamy wówczas literkę „y”

yürü-y-üş

  • przed „ı” oraz przed „i” wstawiamy literkę „s” przy przynależności do osoby

evin pencere-s-i = okno domu

Liczba mnoga rzeczownika

Liczbę mnogą rzeczownika tureckiego tworzymy poprzez dodanie końcówki -ler / -lar. Która z nich to będzie, zależy od ostatniej samogłoski w wyrazie. I tak mamy:

araba  -> arabalar (samochód)

ev -> ev-ler (dom)

kapı -> kapılar (drzwi)

po samogłosce e, i, ö, ü wstawimy -ler

po  a,ı,o,ular

Wyjątkami od reguły będą niektóre wyrazy pochodzące z obcych języków. I tak mamy:

  • saat -ler (godzina/zegar)
  • harf-ler (litera)
  • kalp-ler (serce)
  • petrol-ler (benzyna)
  • alkol-ler (alkohol)
  • terminal-ler (stacja)
  • hayal-ler (wyobraźnia)

Zobacz też post o samogłoskach i spółgłoskach oraz o zaimkach osobowych

Udostępnij:
Sprawdź też:  Spójniki w języku tureckim
×