Biernik tworzymy w języku tureckim poprzez dodanie końcówki -(y)i.
Oczywiście, biernik może przyjąć formę -i, -ı, u, -ü zgodnie z harmonią samogłoskową.
Film seyrettim. – Słuchający nie wie, o jaki film chodzi. Nie ma biernika.
Filmi seyrettim. – Słuchający wie, o jakim filmie jest mowa. Biernik jest, bo mówimy o czymś konkretnym.
Używamy:
- Przy nazwach własnych, imionach.
İstanbul’u özledim. – Zatęskniłam za Stambułem.
Ayşe’yi özledim. – Tęsknię za Ayşe.
- Przed innym rzeczownikiem niż podmiot, gdy znajduje się przed nim sıfat bu, şu, o, hangi, bazı, dünkü itp.
Ben bu kitabı okudum. – Przeczytałem tę książkę.
- Przy zaimkach, poza „ne”.
Onlar beni bekliyor. – Oni czekają na mnie.
O neyi alıyor? – Co on bierze?
- Gdy występuje „bir”, nie stawiamy biernika.
- Przy niektórych czasownikach rzeczownik zawsze łączy się z biernikiem:
Seni seviyorum. – Kocham ciebie.
Otobüsü bekliyorum. – Czekam na autobus.
