W języku tureckim nie ma typowego czasownika być. Zamiast niego, używa się słówka var.
Spis treści:
Przykłady czasownika „być”
Çay var mı? – Czy jest herbata?
Ben de varım – Ja też jestem/Dołączam do tego.
Aby powiedzieć, że czegoś nie ma, używamy słówka yok.
Ekmek yok mu? – Nie ma chleba?
Sen artık yoksun. – Już ciebie tu nie ma.
Evde kim yok? – Kogo nie ma w domu?
Evde anne yok. – W domu nie ma mamy.
Czasownik być z końcówką osobową
Do var/yok dodajemy końcówkę osobową, by wiedzieć, kogo dotyczy. Jednocześnie, słówko oznaczające/określające miejsce, ląduje na początku zdania, a więc mamy:
– Masada ne var? – Co jest na stole?
– Masada kitap var. – Na stole jest książka.
– Ağaçta kuşlar var mı? – Czy na drzewie są ptaki?
– Evet, ağaçta kuşlar var. – Tak, na drzewie są ptaki.
– Hayır, ağaçta kuşlar yok. – Nie, na drzewie nie ma ptaków.
Wyjątek stanowią sytuacje, gdy chcemy coś podkreślić, na przykład:
Kitap masada var. – TA właśnie książka jest na stole.
Czasownik być – alternatywa
Istnieje też słówko olmak – istnieć, stać się, lecz używa się go trochę w innym znaczeniu
Ben iyi oluyorum. – Staję się dobra (w czymś).
Jeżeli chcemy powiedzieć np. że jesteśmy chorzy, do czasownika „hasta” dodajemy końcówkę osobową = hastayim (jestem chora).
