Końcówkę -iş, dodajemy w języku tureckim do czasowników opisujących ruch/pracę i pokazuje ona, że podmiot wraz z innym rzeczownikiem w zdaniu, wykonał pracę razem/wzajemnie/nawzajem.
Łatwiej będzie wyjaśnić to na przykładach:
Merve ve Ayşe yarın görüşecek. – Merve z Ayşe jutro spotkają się (ze sobą).
Często rzeczowniki (podmiot i ten drugi rzeczownik) połączone są ze sobą spójnikiem “ve” lub “ile”.
Ayşe ablayla yarın parkta buluşacak. – Ayşe spotka się ze swoją starszą siostrą jutro w parku.
Gdy w zdaniu występuje słowo “birbiri” (nawzajem), nie użyjemy “ve”, tylko “ile”.
Onlar birbirleriyle tanışıyor. – Oni znają się nawzajem.
Końcówka wzajemności -iş zyskuje czasem formę -leş:
vedalaşmak
haberleşmek
taşlaşmak
iyileşmek
morlaşmak
