Końcówka, pokazująca w języku tureckim możliwość, umiejętność zrobienia czegoś:
Ayşe 100 kg kaldırabiliyor ama ben kaldıramıyorum. – Ayşe potrafi podnieść 100 kg, ale ja nie.
Pozwolenie na coś:
Yeter! Çıkabilirsin. – Wystarczy! Możesz wyjść.
Czas szeroki -ir wraz z -ebil = pokazuje zgadywanie, że coś się zdarzy.
Bugün yağmur yağabilir. – Dzisiaj może padać.
Wyrażamy w ten sposób również prośby:
Adınızı söyleyebilir misiniz? – Czy może pan podać swoje imię?
-eme + ebil + czasownik = niemożliwość, choć jest chęć zrobienia czegoś.
Ben toplantıya katılamayabilirim. – Nie będę mogła uczestniczyć w zebraniu.
Możemy przy użyciu tej konstrukcji pokazać również, że coś się podziało, ale nie z naszej winy.
Kitabı kaybettim ve her yerde aradım ama bulamadım. – Zgubiłam książkę i szukałam wszędzie, ale nie byłam w stanie znaleźć. To czerwone „a”, pokazuje niemożność.
| yapamam – nie jestem w stanie, nie potrafię | |
| yapabilirim – potrafię | yapmayabilirim – prawdopodobnie nie zrobię |
| yapamayabilirim – nie mogę, choć może i chcę |
