Zaimki osobowe dodawane są w języku tureckim do rzeczownika, przymiotnika i czasownika.
Ben – ja –(y) im/ım/um/üm – sekreterim – jestem sekretarką
Sen – ty – sin/sın/sün/sun – sekretersin – jesteś sekretarką
O – on/ona/ono – nie dodajemy końcówki – sekreter – jest sekretarką
Biz – my – (y)iz/ız/uz/üz – sekreteriz – jesteśmy sekretarkami
Siz – wy/pan/pani/państwo – siniz/sınız/sunuz/sünüz – sekretersiniz – jesteście sekretarkami
Onlar – oni/one – lar/ler/nic nie dodajemy – sekreterler – są sekretarkami
Ben hastayım – Jestem chora.
Tworzenie przeczeń
Przeczenia tworzymy w języku tureckim poprzez dodanie değil+końcówkę osobową.
Ben hasta değilim. – Nie jestem chora.
Pytania w języku tureckim
Tworzymy poprzez dodanie końcówki osobowej do mi/mı/mu/mü
Ben hasta mıyım? – Jestem chora?
O Ali mi? – Czy to Ali?
Jeżeli rzeczownik/przymiotnik kończy się na samogłoskę, wstawiamy wówczas przed końcówką osobową -y
Okuldayım – Ja jestem w szkole.
