Są to w języku tureckim końcówki czasownika, które dodaje się aby pokazać, że coś wydarzyło się przed czymś (-ip) lub bez czegoś (-meden). Dodaje się te końcówki do czasownika nie będącego orzeczeniem.
Televizyonu kapatıp uyudum. – Wyłączyłam telewizor i zasnęłam.
Televizyonu kapatmadan uyudum. – Zasnęłam nie wyłączając telewizora.
Zarówno czasownik wraz z końcówką -ip/meden oraz czasownik stanowiący orzeczenie mówią o podmiocie.
Gdy czasownik środkowy mówi o innej osobie niż orzeczenie, używamy końcówki -madan önce.
Annem televizyonu kapatmadan önce uyudum. – Zanim mama wyłączyła telewizor, zasnęłam.
Trochę więcej informacji:
Gdy -ip/meden odnoszą się do podmiotu, pokazują sposób, przyczynę czegoś, podkreślają lub pokazują konieczność czegoś.
Gemi fırtınaya yakalanıp battı. – Statek złapała burza i zatonął.
Końcówka -ip może mówić o czymś, co właśnie się dzieje.
Çocuklar bahçede koşup oynuyorlar. – Dzieci biegając w ogrodzie, bawią się.
Natomiast końcówka -meden pokazuje zaś, że coś (nie) wydarzyło się przed czymś.
Kahvaltı yapmadan işe gittim. – Nie jedząc śniadania, poszłam do pracy.
Dodając końcówkę -ip, zdanie może mieć formę przeczącą.
Bugüne kadar yalan söyleyip kimseyi kandırmadım. – Aż do dzisiaj kłamiąc, nikogo nie oszukałam.
Gdy dodajemy końcówkę przeczącą -me przed -ip/meden, możemy pokazać chęć wyboru.
Sinemaya gitmeyip evde kaldı. – Nie idąc do kina, zostałam w domu.
